• نخست وجود آزمون دغدغه‌آفرین فاینال زبان بچه ها كه آرامش و تمركز را از آنها سلب كرده بود.
• قدر پرسش‌های هدایت‌گر معلم كه به دور از شرایط انتقالی مطلب را فرا دهد را بهتر مشاهده كردم.
• اشتباه كردیم كه درس را دشوار ارائه كردیم و سخت نزد ایشان جلوه كرد.
• سوالات ابتدایی از مطالب اولیه كه همه بلد هستند، فرصت مغتنم یادگیری را هدر داده و حوصله مخاطب را سر میبرد.
• گاهی كه سروصدای در هم انضباط و تمركز را می‌زداید، معلم در این میان نباید ادامه مطلب را بگوید. بلكه با ایجاد یك سكوت موقت تمركززا اداره كلاس را برای ادامه كار پی بگیرد.
• بحث‌های پراكنده كردن و به خصوص بدون جمع‌بندی، آشفتگی ذهنی مخاطب را ایجاد می‌كند. نقشه یا طرح درس دراینجا مهم است.
• هنگامی كه در میان كلاس سوالی امتیازی طرح كردیم، یكی از بچه ها تا اواخر كلاس بر روی آن متمركز شد و گویی از كلاس درس جدا شد.
• هنگامی كه بحث به كفایت با گفتگوی میان بچه‌ها پخته نشده بود، همكار من به صورت انتقالی به بیان مطلب پرداخت.
• به نظر می رسد كه شاید بهتر باشد ابتدا وی این كار را بكند تا به اصطلاح راه رفتن خودش را هم فراموش نكند و آنگاه در كلاس نظیر عملا كاستی‌ها را به وی نمایان سازم تا بر اساس پایه‌های مهارتی خویش فراگیرد.
• واكنش به ویژه تشویق‌آمیز به مشاركت و اظهار نظر بچه‌ها به دور از تهدید و تحقیر مهم است. اشكالات ایشان را نیز باید با پرسش‌های هدایت‌گر توسط خود ایشان رفع كرد.
• مطالبی كه در دو كلاس هم پایه گفته می‌شود باید به گونه ای باشد كه یادداشت‌های دو كلاس درس مشابه باشند. حتی حروفی را هم كه به عنوان متغیر در مفاهیم ریاضی استفاده می‌كنیم.
• برخی از بچه‌ها توان اظهار كلامیشان بالا نبود و ناچار باید نظرشان را بر روی تخته می‌نگاشتند.

به هر روی این هم تجربه ای بود كه پیش رو قرار گرفت. خدا را شكر كه روابط محترمانه و صمیمانه و از نگاه من عاشقانه‌ای میان آقامعلم و بچه‌ها حكمفرماست و كلاس ریاضی نه تنها تابو نیست بلكه فرصتی برای ایجاد خودباوری و جلب توجه و رشد و یادگیری است. ان شاءالله